Γράφει η Ιωάννα Μπαλάφα
Ο φόβος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ανθρώπινα συναισθήματα τη στιγμή της συνειδητοποίησης ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου. Λειτουργεί ως προστατευτικός και αμυντικός μηχανισμός για την αντιμετώπιση μια απειλής όπου δεν λειτουργεί η συνείδηση αλλά το άγχος και το ένστικτο για την αντιμετώπιση μιας ανεξέλεγκτης απειλής μαζί με αφόρητο αίσθημα εγκλωβισμού. Κατά αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε μελλοντικά οποιαδήποτε κατάσταση μας προκάλεσε το δυσάρεστο αίσθημα του φόβου.
Τα ΜΜΕ φροντίζουν επιμελώς να παίζουν με τους φόβους μας στοχεύοντας στο πάγωμα υπεύθυνων δράσεων πουλώντας μια πραγματικά κακή ρητορική, βασιζόμενη σε ταμπέλες που ονομάζονται εθνικά αδιέξοδα. Ο κύριος ρόλος του σύγχρονου ρήτορα είναι να αποδείξει με κάθε κόστος ότι όποιος αψηφά θα τιμωρείται. Όποιος δοκιμάσει να κάνει τις ίδιες πράξεις με τον τιμωρημένο, θα πάθει αργά ή γρήγορα το ίδιο κακό. Στόχος είναι να καθηλώσει τις ιδέες και την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Η ρητορική ως έννοια μπορεί να έχει κρυμμένες και φανερές πλευρές, δημόσιες και ιδιωτικές. Η άσκηση της ρητορικής δεν είναι απλή, ούτε επιφανειακή, η ιστορία έχει αποδείξει ότι η προπαγάνδα είναι άρρητα συνδεδεμένη μαζί της, γεννώντας τον καθημερινό φόβο ως εσωτερική πίεση για να μην παραδεχόμαστε ανοικτά τις ιδέες μας. Σήμερα, στήνεται μια ολόκληρη ενοχική και φοβική κουλτούρα απειλώντας για την επιστροφή της δικτατορίας στον ευρωπαϊκό νότο.
Οι λανθασμένες και εγκληματικές πολιτικές αποφάσεις των κυβερνώντων βασίζονται στην άγνοια κινδύνου όσων θεωρούν ψευδώς ότι πέτυχαν πολλά ενώ δεν έχουν πετύχει τίποτε, όσων τιμωρούν απωθώντας ανθρώπινες ζωές στο θαλάσσιο θάνατο με την αμέριστη συμπαράσταση εκείνων που έχουν κοινά συμφέροντα μέσα σε μια άνευ προηγουμένου πολιτικοκοινωνική αδιαφορία.
Η τρομοκρατική επιβολή κάποιας αόριστης συλλογικότητας για τη διάσωση κάποιας εθνικής ταυτότητας που επίσης γίνεται όλο και πιο αόριστη στα καίρια σημεία της, υποτάσσει τους ανθρώπους στη βαθιά μοναξιά και σε ένα ισχυρό αλλά εντελώς αποπροσανατολισμένο κράτος που λογίζει τους ανθρώπους σε κακής και ανώτερης ποιότητας με απεχθές λάβαρο τον εμμονικό φόβο. Η αντίσταση σε κάθε είδους παραλογισμό ήταν και παραμένει ανά τους αιώνες μία από τις δυσκολότερες προκλήσεις για εκείνους που πολεμούν καθημερινά τους πραγματικούς και κατασκευασμένους φόβους τους.
Αυτό που θα έπρεπε όμως να φοβίζει πραγματικά, είναι τα όπλα και ο θάνατος, τα τάγματα εξουσίας που σαπίζουν στο ξύλο, η καθημερινή ρητορική αφήγηση της καταδίκης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και το ξεπούλημα του εαυτού μας ψάχνοντας πάλι μισοφουσκωμένα μαξιλάρια σωτηρίας. Ο παραλυτικός φόβος είναι μια μεθοδευμένη πρακτική αιώνων που εστιάζει σε ανθρώπινες αδυναμίες χωρίς να υπολογίζει όμως ότι η συλλογική συνείδηση αναπτύσσεται και κορυφώνεται όταν η έννοια της επιβίωσης αρχίζει και αποκτά κοινές συνισταμένες για εκείνους που παύουν να έχουν ανάγκη από ήρωες και ρήτορες.
Πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε την αλήθεια και να αρνηθούμε να είμαστε άρρωστες υστεροφημικές μονάδες σε ένα θλιβερό και βλακώδες τσίρκο χωρίς σημάδια γιατρειάς, σε μια ελληνική διαιώνιση του παλιμπαιδισμού και της χυδαιότητας. Όμως ο αψεγάδιαστος εαυτός μας μάλλον επιλέγει και πάλι ένα απάνθρωπο και δολοφονικό σύστημα. Καλή λευτεριά από τους δαίμονες, τους ρήτορες και τους φόβους μας, από τον ρατσισμό και τον κακό μας εαυτό.
Το κείμενο αφιερώνεται στον Γ. , θύμα κρατικής βίας που κόντρα στους φόβους του, δεν επιθυμεί κανενός είδους εκδίκηση αλλά βαθιά κοινωνική αλλαγή.
(από Political Doubts)
