Γράφει η Ιωάννα Μπαλάφα
Άραγε, οι κοινωνικές αλλαγές που βιώνουμε να σημαίνουν ότι ο
ανθρώπινος νους μπαίνει σε νέες μορφές σοφίας και πνευματικότητας,
βιώνοντας ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον μια ριζική αλλαγή της σχέσης του με
την πολιτική και την ιστορία; Ότι καλείται να προσαρμοστεί σε νέες
μορφές πραγματικότητας, δηλαδή να καινοτομεί αδιαλείπτως, φοβούμενος ότι
δεν θα προλάβει τις καθημερινές σαρωτικές αλλαγές; Αυτή είναι η
αισιόδοξη εκδοχή. Όμως αυτές οι αλλαγές δε συνεπάγονται απαραίτητα ούτε
πρόοδο ούτε καινούριες ιδέες αλλά σκληρότερες απαντήσεις στην ήδη σκληρή
πραγματικότητα που φτύνει από παντού βία.
Τα συρματοπλέγματα, τα τείχη, τα εμπόδια, είναι μέσα στο μυαλό αλλά
και έξω από την πόρτα του καθενός. Δεν αφορούν μονάχα τον «ξένο» που
τόσο πολύ ακόμη φοβάσαι εκφράζοντάς το με ένα αυθόρμητο σφίξιμο στο
πορτοφόλι σου, μόλις αντικρίσεις το διαφορετικό, με το υπεροπτικό βλέμμα
σου και την κρυφή ικανοποίηση για όσους φεύγουν πάλι στα κρυφά, πάλι
κυνηγημένοι, αλλά αφορά όλους μας. Όσους είναι από εδώ, όσους είναι από
αλλού, όσους επιλέγουν να είναι από πουθενά, χωρίς διάθεση ισοπεδωτικής
εξίσωσης των εκάστοτε κοινωνικών καταστάσεων και ακύρωσης των ανθρώπινων
αυτονόητων δικαιωμάτων.
Οι παγκόσμιες πρακτικές σε δομικό επίπεδο, ξεφεύγουν ίσως από την
αντίληψή μας, πόσο μάλλον από τον έλεγχό μας, όμως όποιος επιθυμεί να
είναι ειλικρινής τουλάχιστον με τον εαυτό του, ας προσδιορίσει τι είναι
το εδώ και τι είναι το αλλού, ποιοι είναι οι άλλοι και ποιοι εμείς, σε
όλα τα επίπεδα που θεωρητικά καθορίζουν μια ομαλή συμβίωση. Να
αναρωτηθεί γιατί και ποιος ορίζει τις απαγορευτικές ανθρώπινες ζώνες.
Γιατί δαιμονοποιούμε και αγιοποιούμε με τον ίδιο τρόπο αδυνατώντας να
βρούμε την αλήθεια, ζητώντας πάντοτε εκδίκηση, θύτες και θύματα. Να
καταλάβει ότι την όποια περηφάνια για τις προσωπικές, κοινωνικές,
πολιτικές, οικονομικές επιλογές του, δεν πρέπει να τη φωνάζει, να την
επιδεικνύει και να την επιβάλλει.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να ζει σε μια κοινωνία που
ενέδωσε στη διαφθορά και στην ηλιθιότητα, όμως η εμμονική προστασία των
μύθων ως αποδεικτική αποκορύφωση υπεροχής, τελικά ξεσκίζεται από
μαχαιροβγάλτες στο όνομα μιας εκφυλισμένης δημοκρατίας.
Πριν λοιπόν γυρίσουμε πλευρό αφήνοντας κι άλλα σάλια στα μαξιλάρια
μας, ας αναρωτηθούμε τις πραγματικές αιτίες της πτώσης της ηθικής μιας
κοινωνίας. Ξεκινώντας απ’ τα σαρωτικά αισθήματα ενός «ξένου» όπως
αποκαλείται ακόμη κάποιος λόγω εθνικότητας, ιδεολογίας, τρόπου ζωής. Όσο
κι αν αποτελεί πλήγμα για τον ανθρώπινο εγωισμό η στιγμή της
συνειδητοποίησης ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, ακόμη κι αν κάποιος
επιλέξει την απάθειά του, τουλάχιστον ας αναρωτηθεί «ποιος από όλους
μας δεν είναι άραγε από αλλού» χωρίς να γείρει τη ζυγαριά υπέρ του και
χωρίς να μιλά για τους ανθρώπους σαν να είναι σακιά από το φασιστικό
συσσίτιο της γειτονιάς του, που ήρθε, έφυγε και επιστρέφει με όπλα
παντός είδους προκειμένου να κορέσει την πείνα και τη δίψα του για νέο
αίμα.
(από το protagon.gr)
