18 Φεβ 2015

''Η Άλλη''

 











Αν και δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, οφείλω να πω ότι οι Έλληνες έχουν μια απαράδεκτη στάση και συμπεριφορά προς τους ανάπηρους συμπολίτες τους.
Είτε τους αγνοούν επιδεικτικά είτε τους κοιτούν επίμονα ως αλλόκοτα όντα. 
Η υπεράσπιση των αυτονόητων δικαιωμάτων τους δεν πρέπει να αποτελεί για κανέναν μας θέμα δήθεν ευαισθητοποίησης ή λύπησης αλλά κοινής λογικής.

Το κείμενο που ακολουθεί  πρέπει να το αφιερώσουμε σε όλους όσους, οι μη έχοντες κάποια σωματική αναπηρία, τους καταργούνε κάθε μέρα με τον χειρότερο τρόπο, το δικαιώμά τους να υπάρχουν και να ζουν σε μια κοινωνία με μη φασιστικές διακρίσεις.
Τον τίτλο τον δανείστηκα από την παρακάτω επιστολή όπου, η Ευγενία σε λίγες γραμμές αναδεικνύει με τον δικό της τρόπο, όλη την ουσία αυτής της απίστευτης κατάστασης  χωρίς να χρειάζεται να προστεθεί απολύτως τίποτα. 
Ας διαβάσουμε τα λόγια της και ας σκεφτούμε για λίγο. 


«Στα λεξικά παλιότερων εποχών η ερμηνεία της λέξης «ανάπηρος»
ήταν σακάτης!  Ανάλογη αντιμετώπιση υπήρχε και από την κοινωνία. Είμαι ανάπηρη και κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο. Με θεωρείς σακάτισσα;
Μμμμ… Σου βάζω δύσκολα ε; Τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις τόσων πολλών χρόνων τι σε αφήνουν να σκεφτείς και να δεις;

Ξέρεις, δουλεύω όπως κι εσύ, μου αρέσει το σινεμά, το θέατρο, το ταβερνάκι με φίλους. Κάνουμε τα ίδια πράγματα, μόνο που έχω έναν άλλον από σένα τρόπο. Εσύ όμως, όταν με συναντάς, με κοιτάς με θλιμμένο βλέμμα!  Με λυπάσαι που κάθομαι σε καροτσάκι. Γιατί;

Αγαπώ τον εαυτό μου και δεν τον λυπάμαι. Καταλαβαίνω ότι αυτά που λέω σε απομακρύνουν από όσα ήξερες ώς τώρα. Μη με λυπάσαι και μην στεναχωριέσαι για μένα. Μόνο δέξου ότι υπάρχω κι εγώ. Θα ήταν καλύτερα για σένα αν καθόμουνα σπιτάκι μου κι έβλεπα ήσυχα ήσυχα στην τηλεορασούλα μου ό,τι μου σερβίρουν. Μα δεν είναι δυνατόν να θέλω να κάνω σχεδόν τα ίδια με σένα πράγματα και, μάλιστα με τρόπο που σε βγάζει έξω από τα νερά σου… Ξέρεις τι μπορείς να κάνεις για μένα, αν θέλεις βέβαια;

Έλα στη θέση μου. Μπες στο μυαλό μου. Βάλε τα παπούτσια μου. Θα ανακαλύψεις πολλά. Κυρίως για σένα. Δυσκολεύομαι να ευχαριστηθώ αυτά που μου αρέσουν. Για να φτάσω στο σινεμά, αν υπάρχει ράμπα, θα λείπουν τα πλακάκια. Το θέατρο είναι σε κτήριο που δεν έχει ασανσέρ αλλά πολλά σκαλιά. Για να πάω στην ταβέρνα, πρέπει να διασχίσω το δρόμο, μα η ράμπα που υπάρχει για καροτσάκια είναι κατειλημμένη από το δικό σου αυτοκίνητο. Δεν τα είχες σκεφτεί όλα αυτά, έτσι; Όμως η καθημερινότητα είναι αυτή από την οποία εσύ με αποκλείεις, ίσως όχι πάντα συνειδητά.

Σκέψου, λοιπόν, πώς θα φερόσουν αν ήσουν στη θέση μου; Και οι δύο μας μοιραζόμαστε την ίδια ζωή. Τα ίδια δικαιώματα που έχεις εσύ έχω κι εγώ.
Σεβάσου, όμως, τη διαφορετικότητά μου. Θα το κάνεις αν αναλογιστείς πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς στη θέση μου. -Εύχομαι ποτέ να μη γίνει.
Την αναπηρία μου δε τη μισώ. Ζω μαζί της. Κάνε κι εσύ το ίδιο. Έλα κοντά μου. Άνοιξε το μυαλό και την καρδιά σου. Θα δεις ότι δεν είμαι άλλη. Ξένη. Η εικόνα σου στον καθρέφτη είμαι. Σου μοιάζω».

(α' δημοσίευση: έκδοση ΣΕΚ, Κοινωνιόγραμμα.
Ευγενία Μ., σε ευχαριστώ θερμά, αυτή η επιστολή εκκρεμούσε κάποια χρόνια  )

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...