Γράφει
η Ιωάννα Μπαλάφα
Το θέμα είναι
ανεξάντλητο, δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απόψεις. Υπό κοινωνιολογική,
ψυχολογική ή απλά ανθρώπινη ματιά,
ερωτήματα όπως: η ζωή είναι καλύτερη με ή χωρίς παιδιά, γνωρίζεις άραγε την
πραγματική αγάπη αν δεν κάνεις παιδιά και αντίστροφα, το να μεγαλώνεις παιδιά
έχει μόνο δυσκολίες, είναι τουλάχιστον διφορούμενα. Ισχυρισμοί και θεωρίες που
καλά κρατούν όπως ότι η ευτυχία και ο προορισμός κάθε ανθρώπου και ειδικά μιας
γυναίκας είναι η μητρότητα. Όμως, τελικά τι είναι για τους γονείς τα παιδιά;
Κομμάτι του εαυτού τους ή προέκταση του εαυτού τους; Ίσως και τα δύο αλλά πάνω
απ’ όλα είναι οντότητες με δικαιώματα.
Ναι, και βέβαια η ζωή
κλείνει και ανοίγει συνεχώς νέους κύκλους και η γονική ιδιότητα είναι μοναδική
και πανέμορφη. Μια εμπειρία ζωής, αλλά παράλληλα εξαντλητική με προβλήματα. Παράλληλα,
δεν αποδεικνύεις σε κανέναν ότι είσαι περισσότερο υπεύθυνος όταν αποφασίσεις να
εμπλακείς σε αυτήν την εμπειρία. Τα κίνητρα τέτοιων αποφάσεων συνήθως είναι
οικονομικά και συναισθηματικά. Ο μέσος όρος απόκτησης πρώτου παιδιού κοντεύει
να πλησιάσει την ηλικία των σαράντα χρόνων όταν τουλάχιστον το 20% των
Ευρωπαίων γυναικών δεν έχει παιδιά και ταυτόχρονα η επιστήμη εξελίσσεται
ραγδαία υπέρ των γυναικών που πλησιάζουν σε μη αναπαραγωγική ηλικία ή που λόγω
υγείας δεν έχουν τη δυνατότητα να τεκνοποιήσουν.
Οι κοινωνικές όμως
πιέσεις δεν υποχωρούν, και υπάρχουν ακόμη ο μύθος για το βιολογικό ρολόι, οι
αμοιβαίες επικρίσεις και τα εκατέρωθεν μειωτικά σχόλια όπως και οι αβέβαιες
αποφάσεις για γέννηση παιδιών, προκαταβολικά, μην τυχόν και υπάρξουν μετάνοιες
στο μέλλον. Το να μην έχει κάποιος
παιδιά δεν τον καθιστά συναισθηματικά και πνευματικά κατώτερο, όπως επίσης ο
ρόλος της μητρότητας και της πατρότητας οφείλουν να μην είναι η ικανοποίηση της
αυταρέσκειας. Σε κάθε περίπτωση όταν δεν γνωρίζουμε τις προσωπικές και
ψυχολογικές ανάγκες, προτεραιότητες και επιθυμίες του καθενός, καλύτερα να
σιωπούμε.
Παράλληλα, τα παιδιά
δεν πρέπει να αποτελούν τρόπαια χρησιμοποιούμενα για την ικανοποίηση δικών μας
ναρκισσιστικών απωθημένων. Και αφορμή
για την παρατήρηση είναι το γεγονός -που έντονα προβληματίζει ειδικούς και μη- ότι
οι περισσότεροι γονείς δημοσιεύουν χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε στιγμή του παιδιού
τους. Το παιδί μου κοιμάται, το παιδί μου τρώει, το παιδί μου παίζει στην
παραλία. Ας κρατήσουμε τα παιδιά μακριά από τη διαδικτυακή μάζα και όταν
είμαστε περήφανοι για κείνα να τους το λέμε και να τους το δείχνουμε καθώς δεν
τα ενδιαφέρει καθόλου η ανώνυμη και απρόσωπη δημόσια επιβράβευση του κάθε
τυχάρπαστου ή μη στο διαδίκτυο. Ταυτόχρονα βέβαια, η βάση αυτής της άκρατης
επιθυμίας της δημοσιοποίησης της ‘’ευτυχίας’’ έχει βαθιές ρίζες και σχετίζεται
με τόσες πολλές διαφορετικές περιστάσεις, ανάγκες και στοιχεία του χαρακτήρα.
Εντέλει κανείς δεν
είναι υποχρεωμένος να δικαιολογείται ή να απολογείται για όποια απόφαση κι αν
πάρει. Ο αυτόματος πιλότος λειτουργεί στα αεροπλάνα, όχι στους ανθρώπους. Από
το πρέπει να κάνω παιδιά έως το θέλω να κάνω παιδιά, ο δρόμος είναι μακρύς,
δύσκολος και βαθιά προσωπικός. Συμπέρασμα; Κανένα συμπέρασμα, απλά ο καθείς να
επεμβαίνει εκεί που του επιτρέπεται χωρίς να καταπατά και να καταπιέζει.
Ο αμοιβαίος σεβασμός
και η κατανόηση ήταν και παραμένουν τα κλειδιά της επικοινωνίας όσο
διαφορετικοί κι αν είμαστε μεταξύ μας. Το να θέλεις ή να μη θέλεις, το να
μπορείς ή να μην μπορείς, το να προλάβεις ή να μην προλάβεις και χίλιοι
διαφορετικοί λόγοι και αιτίες δεν δίνουν κανένα άλλοθι για αλληλοκριτική και
προσβλητικές παρατηρήσεις. Μέχρι να το πετύχουμε αυτό και καταλάβουμε ότι
αμφότεροι δεν είμαστε χούλιγκαν πετώντας πέτρες ο ένας στον άλλον, ας αφήσουμε
τα παιδιά γύρω μας στην ησυχία τους να μας γεμίζουν ελπίδα για το μέλλον κι
εμείς ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για το πολύ δύσκολο παρόν μας. Ποια παιδιά
επιθυμούμε τελικά; Εκείνα που χρειαζόμαστε και μας χρειάζονται ή εκείνα που
αποτελούν τον αντικατοπτρισμό των επιθυμιών των άλλων;
(στο independent.gr και antikleidi.gr)
